Posts Tagged with muzyka

Koncert Justyny Steczkowskiej – ERA CZARODORO – WITCH TOUR

ERA CZARODORO – WITCH TOUR

Muzyka, która nie przemija

Są pewne rzeczy w naszym życiu, które nie zmieniają się wraz z upływem lat. Jedną z nich jest muzyka, której słuchamy. Wiadomo, że człowiek poznaje coraz to nowsze style, artystów czy zmieniają się upodobania. Jednak pewnego rodzaju wrażliwość na dźwięki pozostaje niezmienna. To do niej udało mi się wczoraj wrócić podczas koncertu Justyny Steczkowskiej – Era Czarodoro.

Spotkanie z Artystką, która porusza

Inaczej jest iść na koncert, na którym cały repertuar jest znany. Przekonałam się o tym niejednokrotnie. Justyna Steczkowska to Artystka, która towarzyszy mi już od przeszło dziesięciu lat i to, co najbardziej w niej cenię (prócz samej muzyki oczywiście), to wrażliwość na teksty i poruszanie spraw nieco mniej przyziemnych. To prawdopodobnie dlatego nigdy nie będzie tak popularna jak inne gwiazdki, bo jej utwory są trudne, wartościowe i poruszające. Potrzeba pewnego rodzaju świadomości, by móc zobaczyć w nich coś więcej.

Era Czarodoro – inny wymiar koncertu

Trasa Era Czarodoro to z pewnością nieco inny wymiar koncertów niż te, które do tej pory znałam. Dużo postawiono tu na wizualizacje, stroje i tancerzy. Z pewnością jest to hipnotyzujące dla wzrokowców i młodszego pokolenia nastawionego na mnogość bodźców. Jednak skupię się na czymś innym…

Dźwięki i słowa ponad wszystko

Dla mnie nieustannie to dźwięki i słowa pozostają tym, co poruszy lub nie. Justyna zaśpiewała wszystkie utwory z jej najnowszej płyty „Witch Tarohoro”, co w pewnym sensie jest dla mnie zaskoczeniem, bo do tej pory rzadko zdarzało się, aby każda piosenka nadawała się do wersji koncertowej. Dodatkowo wybrzmiały również kawałki z „Animy” czy „Szamanki”, czyli podróż w głąb siebie i swojej duszy.

Fenomenalny głos i niezwykła wrażliwość

Justyna była jak zwykle fenomenalna! Znakomicie radziła sobie z zarówno niskimi, jak i wysokimi dźwiękami oraz wokalizami. Repertuar był naprawdę różnorodny. Zachwycała wyglądem, sylwetką i przepięknymi strojami, chociaż mnie najmocniej poruszała swoją wrażliwością na dźwięki. Już niejednokrotnie pisałam o tym, że dljest, gdy potrafi się czuć muzykę całym sobą i jeszcze umiejętnie zaczarować tym innych.

Poruszające momenty

Dodatkowo niesamowicie poruszył mnie występ Tomasza Kukurby podczas tego koncertu. Tak pięknie dopełniał swoim głosem i grą na altówce utwory Justyny. Jego solowe wykonanie „Hope” było prawdziwym dopełnieniem całości.

Utwór, który zostanie ze mną na zawsze

Najlepsze wykonanie i takie, które uderzyło prosto w moje serce i duszę? „Nasz wspólny świat” to zdecydowanie to! Pomijam słowa, które już wraz z premierą tego singla dosłownie wyciskały ze mnie łzy. Do tego nieco odmieniona wersja, podkreślenie mocnych brzmień i ujmujące solo altówki. To wykonanie pozostanie ze mną na długo.

Między energią a wrażliwością

Trochę mniej piszę tu o tych bardziej tanecznych utworach, o najbardziej popularnych singlach jak „Witch Tarahoro” czy „Gaja”. Lubię je, na koncercie śpiewałam wszystkie wraz z tłumem i ciężko było ustać nieruchomo w miejscu, ale dla mnie najcenniejszą twórczością Justyny już chyba na zawsze pozostaną te spokojniejsze, bardziej enigmatyczne utwory, które chwytają za serce, poruszają umysł i dotykają ciepłym płomieniem najgłębszych zakamarków duszy.

SETLISTA KONCERTU:
1. WITCH Tarohoro

2. Ty Lustrem Świata

3. SLAVIC

4. Nasz Wspólny Świat

5. To co jest Ci dane

6. Nieznany Raj

7. Poznam Siebie

8. Hope – solo Tomasza Kukurby

9. Terra

10. Szamanka

11. Czas W Tobie Mija

12. Każda Fala Znajdzie Brzeg

13. Carpie Diem

14. Tańcz

15. Domek Z Kart

16. GAJA

17. Dom Naszego Ojca

Gladiator in Concert – Fimucité 2025

Gladiator in Concert na Teneryfie

Powrót do historii, która poruszyła mnie jedenaście lat temu.
Gladiator in Concert
Gladiator in Concert

Jedenaście lat później…

Mija jedenaście lat odkąd po raz pierwszy obejrzałam „Gladiatora” i usłyszałam muzykę graną do niego na żywo. Pisałam o wydarzeniu, które miało miejsce podczas 7. Edycji Festiwalu Muzyki Filmowej w Krakowie tutaj.

Teraz, w 2025 roku postanowiłam spełnić jedno z moich marzeń, a mianowicie pojawić się na Festiwalu Muzyki Filmowej Fimucité na Teneryfie. Wielokrotnie byłam już na niego zapraszana, ale zawsze było tysiące wymówek. Nie tym razem.

Gladiator in Concert

Miejsce jak z innego świata

12 lipca pojawiłam się w miejscu niezwykłym. Widziałam już naprawdę wiele sal koncertowych, ale tak zjawiskowej jak Auditorio de Tenerife w Santa Cruz jeszcze nie było. To tam miały miejsce dwa pokazy filmu „Gladiator” z orkiestrą i chórem w tegorocznej (dziewiętnastej już) edycji festiwalu.

Gladiator in Concert

Emocje bez filtra

Tym razem moja relacja będzie dość nietypowa. Zacznę od krótkiej notatki, którą poczyniłam po koncercie, gdy emocje były we mnie jeszcze żywe. Później przejdę do spokojniejszych rozważań.

„Tyle we mnie emocji! Brakuje mi słów, by opisać doznania, mimo że dusza aż rwie się z ekscytacji. Lisa Gerrard była fenomenalna! Te dolne rejestry, góry, ozdobniki, typowo wschodnie wpływy w sposobie jej śpiewu i to jak potrafiła modulować wszystko „mikroruchami” jej najmniejszych mięśni twarzy. Szczęściara ze mnie, że siedziałam tak blisko. Ale rany, ile emocji było w tym śpiewie. Przenikały ciało, umysł i uderzały prosto w serce, a nawet głębiej – czułam to w duszy. Drugim highlightem był chór (Tenerife Film Choir) – zwłaszcza męskie głosy – ciarki na całym ciele. Natomiast największym zachwytem (choć pewnie nie będzie to zaskoczeniem) był Diego Navarro. Po raz pierwszy mogłam zobaczyć go bardziej od boku, a to istna magia. Ekspresja, mimika… Każdy utwór dyrygowany w inny sposób. A do tego też te „mikroruchy”, które podkręcały orkiestrę jeszcze bardziej. Sorry, not sorry, ale praktycznie wszystkie sceny walk podczas filmu przegapiłam, bo nie mogłam przestać patrzeć na to, co wyprawia za pulpitem Diego. No nie ma takiego drugiego!”

Gladiator in Concert

To więcej niż muzyka

Na samo wspomnienie powraca mi dreszczyk emocji i czuję przyjemne ciepło w sercu. Dla osoby tak wrażliwej na dźwięki, tego typu wydarzenia są prawdziwą ucztą dla zmysłów i duszy.

Patrząc jednak z bardziej praktycznej strony, zawsze podziwiam muzyków, którzy robią tego typu koncerty. Wysiedzieć prawie trzy godziny, grając niemalże bez przerw. Nawet jeśli mogli na moment odpocząć, pozostawali w nieustannej gotowości, by nie przegapić kolejnego wejścia. A dyrygent, który nad tym wszystkim musi czuwać? To dopiero sztuka! Pilnować każdego wejścia, bo tu nie ma szans na spóźnienie czy drugą próbę. Wszystko musi być w punkt. Dodatkowo szaleństwo artystyczne, którego dopuścił się w tym soundtracku Hans Zimmer z Lisą Gerrard, by ciągle zmieniać tempo i metrum (nie raz nawet kilka razy w jednym utworze). Przecież nie mogłoby to też być konwencjonalne i oczywiste, bo tym wyróżnia się ten właśnie kompozytor. Naprawdę nie wiem jak dyrygent, orkiestra, chór i soliści dają sobie z tym radę. Podziwiam!

Gladiator in Concert

Gdy dźwięk staje się uczuciem

Wracając jednak do emocji, bo to jest mi zdecydowanie bliższe i na tym chciałabym się skupić podczas tej relacji. A były one tak mocne, że wyciskały na koncercie łzy. Tak silne, że czułam jak rozchodzą się po całym ciele, sercu i sięgnęły nawet duszy.

I o ile są utwory, które same w sobie wzbudzają już całą masę emocji, a jest nim niewątpliwie „Now We Are Free”, to są też Artyści, którzy potrafią poruszyć najczulsze struny. Sięgnąć tak głęboko w duszę, że człowiek pozostaje oniemiały i oszołomiony przez dłuższy czas. Nie chodzi jednak wyłącznie o talent czy umiejętności, choć to na pewno równie istotne. Chodzi o czucie muzyki. Chodzi też o emocje osoby, która raczy nas muzyką. Wtedy wcale nie trzeba słów. Wtedy mogą być kompletnie niezrozumiałe, a i tak zadzieje się magia.

Gladiator in Concert

Energia, która przenika

Myślę, że trzeba mieć w sobie naprawdę ogromną wrażliwość, by wprowadzić całą publiczność w swego rodzaju trans. Trzeba naprawdę czuć muzykę i rozumieć ukryte w niej emocje i energię, by to oddać światu, ale w sposób, który każdy na widowni poczuje fizycznie.

Dla mnie, osoby, która potrafi wyczuwać bardzo subtelne energie nie tylko dookoła, ale też te w nas, ten koncert był właśnie o tym. Artyści oddawali nam swoją piękną, zharmonizowaną do głębi energię. Dzięki temu, niezależnie od tego czy był to śpiew, grana muzyka czy „tylko” dyrygowanie, wprawiało w zachwyt i dawało coś więcej niż tylko ładną melodyjkę. Jeśli sam artysta tego nie czuje, nie ma szans, by widz mógł.

Dwoje artystów – jedna transformująca energia

Gladiator in Concert

Dlatego właśnie ta muzyczna uczta była tak wybitna. Jest to niewątpliwie sukces każdego muzyka obecnego na scenie, ale wspomnę ponownie o dwóch największych postaciach, których energia rozniosła Auditorio de Tenerife.

Głos Lisy Gerrard, która przecież nie śpiewała w żadnym znanym człowiekowi języku, a potrafiła poruszyć do głębi. W jej głosie była moc, ale moc nadana przez emocje i autentyczność, a nie techniczne umiejętności. Patrzyłam na nią i widziałam jak żyje każdym dźwiękiem, jak je dopieszcza i jednocześnie wrzuca w nie swoje emocje pochodzące prosto z głębi. Czuć było jej wrażliwość na muzykę, a także pewnego rodzaju oddanie. To niesamowite jak jedna osoba może tak poruszyć serca setek zebranych osób.  

Gladiator in Concert

Ekspresyjność Diego Navarro, o której już niejednokrotnie pisałam. Nie ma takiego drugiego dyrygenta na świecie. Potrafiłam przestać oglądać film, by skupić się wyłącznie na jego dyrygenturze. Diego podczas prowadzenia orkiestry i chóru jest jednym wielkim przekaźnikiem muzyki i emocji. Patrząc na niego, czujesz każdy dźwięk jeszcze głębiej w sobie. Widzisz każdą emocję wypisaną na jego twarzy, każdy ruch ręką (a nawet mikroruch) wyraża więcej niż sama muzyka. Myślę, że nawet ktoś niesłyszący, zobaczywszy Diego mógłby poczuć całą paletę emocji i zrozumieć doskonale o czym jest utwór. Gdybym sama nie wiedziała jak to jest czuć muzykę z głębi serca, nie wiedziałabym jakim cudem on to robi. Nie wystarczy tylko czuć, trzeba mieć w sobie jeszcze autentyczność. Trzeba pozwolić ludziom zobaczyć tę wrażliwszą cząstkę siebie, by zyskać moc, której nie da się powstrzymać. Trzeba mieć odwagę zajrzeć we własną duszę, by odnieść prawdziwy sukces i pozostawić widza w zachwycie.

Siła i honor!

Maravilloso!!!

Muzyka filmowa z mojej perspektywy…

Posted on

Post scriptum na początek

Post scriptum zwykle jest na końcu, ale pozwolę sobie umieścić je opacznie — na początku. Skoro będzie o muzyce filmowej, można sobie włączyć do czytania właśnie ją. Jeśli nie macie pomysłu, trochę „zaspoileruję” i podpowiem, że możecie włączyć sobie cały soundtrack do filmu „Pachnidło: historia mordercy”. Więcej, póki co, nie zdradzę, więc do sedna…

Nie o nauce, a o czuciu

Zakładam, że jakieś badania naukowe na temat wpływu muzyki filmowej na nas, ludzi, ktoś już poczynił. Zakładam również, że być może zostało to jakoś naukowo wyjaśnione. Może ktoś skupił się na tym, co dzieje się wtedy w naszym mózgu czy ciele. Natomiast to, o czym ja chcę napisać, bynajmniej nie będzie podparte nauką. Chcę skupić się całkowicie na odczuciach, jakie za tym idą. Pragnę przyjrzeć się emocjom i temu, jak potrafi zareagować ciało na różnego typu dźwięki albo ich połączenia.

Gdy tekst powstaje pod wpływem muzyki…

Co jest w tym wszystkim dla mnie najbardziej intrygujące? Chyba sam fakt, że siedzę w tym momencie ze słuchawkami na uszach i w tle leci muzyka filmowa. Dokładnie teraz jest to „El Cuco Suite” skomponowana przez Diega Navarro. Już o nim niejednokrotnie wspominałam i znalazło się dla niego miejsce w moich inspiracjach. Czemu akurat ten utwór? Może kiedyś do tego wrócę. Może w jakimś innym wpisie. To piękna historia i na pewno zasługuje na osobne miejsce.

Muzyczna wrażliwość od dzieciństwa

Od dzieciństwa czułam, jak poruszają mną różne melodie. Odczuwałam to poprzez emocje, ale też ciało. Potrafiłam się wzruszyć do tego stopnia, że miałam łzy w oczach. Zdarzało się, że czułam przyjemne dreszcze przebiegające po ciele. Niekiedy budowało się też napięcie w środku. Od zawsze moim bodźcem wywołującym te rozmaite uczucia były głównie skrzypce, fortepian lub chór. Połączenie tych trzech elementów bywało czymś naprawdę nie do opisania dla mojej wrażliwości.

Pierwsze spotkanie z muzyką filmową

Będąc na studiach, mogłam zdecydowanie świadomiej wybierać muzykę, która mnie przyciąga. Tu przypomina mi się zawsze moment, gdy wraz z przyjaciółką (a właściwie to za jej namową) poszłam na projekcję filmu „Pachnidło: historia mordercy” z muzyką na żywo. Było to jeszcze w Hali Ocynowni, która dodawała klimatu wszystkim koncertom w ramach Festiwalu Muzyki Filmowej. Przepadłam na wieki…

Dreszcze, zachwyt i…„Streets of Paris”

Czy ja właśnie w tej chwili włączyłam sobie soundtrack do tego filmu? Możecie się domyślić odpowiedzi. W słuchawkach wybrzmiewa „Streets of Paris”, a ja na moment się zatrzymałam, bo znów poczułam przyjemne dreszcze przechodzące mnie od stóp do głów. Uwielbiam to uczucie. Nie wiem, czy każdy człowiek w ten sam sposób odczuwa takie rzeczy, ale jeśli nie, to jest mi po prostu przykro. Mam tylko nadzieję, że są wówczas inne rzeczy, które wprawiają w taki sam zachwyt i rozbudzają ten sam rodzaj euforii.

Głos, który przenika duszę

Uświadamiam sobie podczas słuchania „Meeting Laura”, że ludzki głos, zwłaszcza ten operowy, również potrafi mnie poruszyć w nieopisywalny sposób. I co właściwie sprawia, że muzyka filmowa stała się niejako esencją mojego życia? Zdecydowanie moja wrażliwość na dźwięki i dusza artysty. Tak, mogę to dziś już otwarcie przyznać. Jest we mnie cząstka twórcy…

Wyparcie i powrót

Owszem, był czas, że próbowałam to zablokować, porzucić, wyprzeć się tego. Czy było warto? Już dziś wiem, że nie. Moje życie miało wtedy w sobie pustkę, której nie mogłam wypełnić niczym innym. Czułam, że staję się niejako ignorantką pozbawioną emocji i uczuć. Nie miałam w sobie weny i nie tworzyłam niczego. Nie umiałam długo tkwić w takim stanie. To mnie zżerało od środka. Dusiłam się. Potem — jedno zdarzenie, gdy na nowo zbliżyłam się do muzyki filmowej, i znowu czas przerwy.

Nowa forma powrotu

Niedawno powróciłam do niej w nieco innej formie — poprzez muzykę z filmów Bollywood — by teraz, przy okazji kolejnej edycji FMF, zawitać do tego świata na nowo. Czuję, jak serce bije mi w rytm „Grenouille’s Childhood”. Muzyka jest we mnie i wpływa nawet na to, o czym teraz piszę. Każdy kolejny utwór zmienia nieco to, o czym myślę. Pewnie będzie to odczuwalne, gdy na nowo odczytam całość.

O emocjach, nie o mechanizmach

I tak — nie wiem do końca, w jaki sposób muzyka filmowa wpływa na procesy zachodzące w organizmie i skąd te wszystkie reakcje, ale nie potrzebuję tego rozumieć. O tym jest dla mnie muzyka, a w szczególności ta filmowa — o zwyczajnym czuciu. O emocjach, porywach serca, o duszy i tym, co tkwi czasem na jej dnie. Muzyka filmowa przepływa przez ciało falami i potrafi wprawić w trans albo przenieść w zupełnie inną galaktykę. To jest w niej najpiękniejsze!

Czuć muzykę całym sobą

Podczas tegorocznego FMF miałam okazję porozmawiać z moim serdecznym przyjacielem o tym, jak cudownie jest obserwować osoby, które czują muzykę całym sobą. Wzięliśmy tu za przykład Diega Navarro jako dyrygenta, a ja dodatkowo w głowie miałam jeszcze koncert Aleksandra Dębicza. O ile więcej magii jest w patrzeniu na człowieka, który żyje muzyką, którą w danej chwili tworzy. Co jeszcze bardziej niezwykłe — wystarczy przymknąć oczy i to po prostu poczuć. Wierzcie mi lub nie, ale wtedy otoczenie też zauważy waszą kontemplację muzyki i okaże się, że ten widok również robi wrażenie. Zakładam jednak, że pewnie nie każdy jest w stanie to poczuć i znów — jest mi przykro z tego powodu.

Zamknięcie w dźwięku

Właściwie nie wiem, na ile ten tekst jest spójny, bo powstaje pod wpływem chwili i muzyki filmowej w tle, która zmienia się jak kadry filmu. Z doświadczenia wiem, że taki tekst lepiej się odczuwa, gdy podąża się za tymi utworami. Może niejako da się wtedy poczuć moją duszę, którą ukryłam w tych słowach? W tle leci „Awaiting Execution” i sama czuję, jak z każdym dźwiękiem rośnie we mnie napięcie. Smyczki przyprawiają o zawrót głowy i… nie wiem już, co chciałam napisać.
I tak to tu zostawię…

FMF – POŁĄCZENIE PASJI Z POMOCĄ INNYM

Posted on

FMF – POŁĄCZENIE PASJI Z POMOCĄ INNYM

Ostatnia przygoda z wolontariatem? Świadoma decyzja i trwanie w tym przez 6 lat. Miejsce, które zawsze będę nazywać swoim drugim domem – Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie.

To doświadczenie zaczęło się niepozornie – od pokazu „Pachnidła” z muzyką na żywo w 2012 roku. Ale dopiero w 2014, zachęcona przez przyjaciółkę, zdecydowałam się na pierwszy wolontariat. Nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać. Wylądowałam na obsłudze widowni. Zadania były proste: wskazywanie miejsc, odpowiadanie na pytania, czasem krótka rozmowa o muzyce. To wtedy po raz pierwszy poczułam magię FMF – nie tylko na scenie, ale też za kulisami.

Po rocznej przerwie w 2015 wróciłam w 2016 – tym razem na produkcję. Opieka nad artystami, garderoby, próby, nieustanne bieganie od rana do wieczora, spełnianie zachcianek gwiazd i ogrom organizacyjnych wyzwań. Brzmi wyczerpująco? I tak było – ale również niesamowicie satysfakcjonująco.

Dla wielu niezrozumiałe. „Po co ci to, przecież za darmo?”. A dla mnie? Najpiękniejszy rodzaj zapłaty – emocje, ludzie, muzyka i świadomość, że jestem częścią czegoś większego. Czegoś, co łączy ludzi bez względu na kraj, język czy status.

Z czasem pokochałam to jeszcze bardziej. Muzyka filmowa stała się moim ulubionym gatunkiem, a koncerty na żywo – doświadczeniem niemal duchowym. Dreszcze, wzruszenie, poczucie wspólnoty. Ale największą wartością tego festiwalu są ludzie. Tworzymy wspólną rodzinę – pełną wsparcia, śmiechu, spontanicznych rozmów i wspomnień na całe życie.

Choć dziś już nie uczestniczę w FMF, wciąż czuję ten puls. Kiedy piszą do mnie znajomi z zagranicy z pytaniem, czy będę – serce mi mięknie. Gdy widzę zdjęcia z prób czy bankietów, uśmiecham się szeroko. I choć zawodowo dziś jestem gdzie indziej, wiem, że to właśnie FMF dało mi wiele z tych kompetencji, które dziś wykorzystuję w pracy. Organizacja, odporność na stres, komunikacja – to wszystko ćwiczyłam tam, między garderobami a salą koncertową.

Dlaczego więc o tym piszę? Bo ten festiwal to nie tylko przeszłość – to część mojej tożsamości. To dowód na to, że pasja, relacje i oddanie mogą być cenniejsze niż jakikolwiek kontrakt. Dziękuję wszystkim, którzy byli częścią tej historii. Ona wciąż żyje – we mnie i z pewnością w wielu z Was.

Do zobaczenia… może jeszcze kiedyś, gdzieś między dźwiękami muzyki filmowej.

KONCERT MUZYKI FILMOWEJ W SUCHEJ BESKIDZKIEJ

KONCERT MUZYKI FILMOWEJ W SUCHEJ BESKIDZKIEJ

Byłam już na dwóch koncertach Młodzieżowej Orkiestry Symfonicznej z Jordanowa. Odstęp czasowy między nimi był dość spory. Czy planowałam iść na trzeci? Zastanawiałam się, ale w końcu za namową dyrygenta Łukasza Wichra, zdecydowałam się. I tak niedzielne popołudnie spędziłam w Centrum Kultury i Filmu w Suchej Beskidzkiej na Koncercie Muzyki Filmowej.

Zagwozdka

Pojawiłam się w sali CKiF z lekkim niepokojem. Byłam już na tylu koncertach tego typu. Nie wspominając o tym, że przecież samą młodzież widziałam już dwa razy w akcji z właściwie tym samym repertuarem. Czy nie będę przez to bardziej krytyczna? Nie miałam pojęcia.

Nie chcę powielać moich wcześniejszych wypowiedzi. Dlatego w tym wpisie skupię się tylko na tym, co nowe. Do bardziej szczegółowych opisów odsyłam Was do poprzednich wpisów:

Koncert Muzyki Filmowej – debiut

Koncert Muzyki Filmowej na Dniach Ziemi Jordanowskiej

Nowe brzmienia, nowe twarze

Na koncercie poczułam lekki powiew świeżości i na tym zamierzam się skupić. Przede wszystkim nowy utwór! Co wcale nie jest takie proste. Potrzeba czasu na opracowanie partytury, a potem długie tygodnie ćwiczeń. Tak oto Młodzieżowa Orkiestra Symfoniczna zaprezentowała Jump Van Halena z filmu „Garbi Super Bryka”. Łukasz Wicher lubi zaskakiwać i tym razem na scenie pojawił się nowy solista – Tomasz Słonina, który do tej pory ukrywał się w sekcji dętej, grając na trąbce. Tomek to dla mnie kolejne zwierzę sceniczne, choć (przynajmniej na razie) bardziej przyczajone na scenie niczym tygrys. Co wcale nie oznaczało, że nie porywał tłumu, wręcz przeciwnie! Reakcja publiczności była jednoznaczna. Do tego dodajmy solowy występ na gitarze elektrycznej Kacpra Kędziora i oczywistym będzie, że z widowni rozlegnie się prośba o bis tej piosenki.

Jakość dźwięku

Na pewno ogromnym plusem tego koncertu było nagłośnienie, chociaż pojawiły się i z racji tego małe niedociągnięcia. O tym również wspomnę. Może ktoś uzna to za krytykę, a może będzie to po prostu cenna wskazówka na przyszłość, która tylko poprawi jakość tego przedsięwzięcia.

W utworze Golden Eye w końcu mogłam usłyszeć flety i pierwsze skrzypce, a to był prawdziwy majstersztyk. Solistka, Milena Filas, mam wrażenie, że z każdym kolejnym koncertem jest coraz lepsza! Podziwiam ogromnie, bo wokale w utworach „bondowskich” są arcytrudne. Nie gorzej wypadła w Skyfall, a do tego jeszcze chwilowa pauza w utworze pod koniec, wprawiła publiczność w osłupienie. Szkoda tylko, że chór był słabo słyszalny, tak jak i w Eye of the Tiger.

Kwestia balansu dźwięku

Świetne w nagłośnieniu było to, że w wielu utworach wreszcie było słychać wszystkie instrumenty. Niestety pojawiły się momenty, gdy wszystkiego było za dużo. Dość długo zastanawiałam się co nie pasuje mi w utworze z „Pearl Harbor”. Zbyt wiele dźwięków jak na tak poruszający utwór. Oczywiście, w którymś momencie musiało tak być, bo dochodziło do apogeum, ale sam początek mógłby być bardziej zredukowany.

Podobne wrażenie odniosłam w Now We Are Free z „Gladiatora„. Brakowało balansu między instrumentami i momentami wszystko się rozjeżdżało. Na szczęście tutaj chór był już słyszalny, a w tym utworze wydaje mi się on istotny.

Wciąż jednak uważam, że ci młodzi ludzie radzą sobie świetnie w utworach Zimmera. Pomijam trudność i złożoność. Naprawdę ciężko zagrać to tak jak orkiestra złożona z muzyków wybranych przez samego kompozytora. Nie można tego w ogóle porównywać! Staram się to oddzielić, choć było mi dane słuchać wielokrotnie muzyków wybieranych przez samego Hansa Zimmera. Stąd pewnie to moje czepialstwo 😉

Orkiestra w akcji

Tym razem miałam też więcej czasu i lepszy widok, by przyjrzeć się wszystkim członkom orkiestry. Mając w głowie fakt, że są to ludzie niezwykle młodzi, ich poziom zaangażowania w muzykę jest ogromny. Oni są tu i teraz, wśród dźwięków, obecni. Jedni kołyszą się do jej rytmu, inni wystukują nogą rytm, jeszcze inni patrzą intensywnie w partyturę, a niektórzy po prostu się tym bawią. Każdy przeżywa ten koncert na swój sposób i to widać.

Nie ma tam znudzonych min i błagalnych spojrzeń na dyrygenta o to, kiedy będzie koniec. W tych ludziach jest pasja i talent, a Łukaszowi udaje się to pomalutku wydobywać na powierzchnię. Z każdym kolejnym koncertem te drobne, niedoświadczone diamenciki, zamieniają się w prawdziwe, oszlifowane brylanty. Ogarnia mnie ogromne wzruszenie, gdy pomyślę sobie, że na tych koncertach, na konkretnych scenach, w poszczególnych utworach, spełnia się marzenie co najmniej jednej osoby…

Z niecierpliwością czekam na kolejne utwory, nowe talenty, ciekawe pomysły i prawdziwą muzyczną ucztę!