DZIEŃ SZÓSTY – muzyka z gry wideo

Coś nowego, innego… Coś, co trochę przypomina muzykę filmową, ale nią nie jest. Muzyka z gier komputerowych… Kto powiedział, że granie nie może odbywać się w towarzystwie muzycznego dzieła?

TO WIĘCEJ NIŻ GRA

Niewątpliwie twórcy „Wiedźmina” stworzyli grę, której długo nikt i nic nie przebije. Sami przyznają, że pragnęli stworzyć grę, która nie tylko dostarczy rozrywki i emocji, ale także będzie przyjemna dla oka i ucha. Udało im się, a owoce tej ciężkiej pracy mogliśmy zobaczyć i usłyszeć w Tauron Arenie. Oprócz soundtracku z obecnych już na rynku dodatków trzeciej części przygód Geralta, odbyła się również premiera muzyki do najnowszego dodatku „Krew i wino”. Orkiestra AUKSO, Chór Pro Musica Mundi, sopranistka Wioletta Chodowicz, zespół Percival, Monika Brodka i dyrygent – Marek Moś – to oni sprawili, że koncert na długo zapadnie w mej pamięci.

MAGIA DŹWIĘKÓW

Przechadzając się za kulisami ICE moją uwagę przykuły subtelne dźwięki smyczków. W tej chwili uświadomiłam sobie, że na głównej sali trwają próby do „Wiedźmina”. Wyruszyłam tam i bardzo cichutko zasiadłam na widowni, możliwie jak najdalej, by móc w pełni ogarnąć wzrokiem całą scenę. Było jasno, a na ekranie słabo wyłaniał się obraz ukazujący fragmenty gry. Moją uwagę przykuły niespotykane dźwięki egzotycznych instrumentów, na których grał Amir Yaghamai i Robert Jaworski – połączenie nietypowych brzmień z fletami i skrzypcami przyprawiło mnie o ciarki i tak nie mogłam doczekać się poniedziałkowego koncertu. W tym miejscu chciałabym wspomnieć, że muzykę z gier (zwłaszcza RPG) znam, ale chyba żadna z nich nie jest w stanie tak poruszyć jak muzyka z naszej polskiej gry wideo. Ogromne ukłony dla twórców Marcina Przybyłowicza, Mikołaja Stroińskiego i Piotra Musiała!

MUZYKA PRZENIKAJĄCA DO GŁĘBI

W końcu znalazłam się na widowni podczas tego niesamowitego koncertu. Chwilę wcześniej widziałam zabieganych na backstage’u artystów, których powoli ogarniała trema. Przy pierwszych dźwiękach siedziałam niemal jak na szpilkach, czując jak każda nuta przepływa przez moje ciało razem z krwią. Niesamowite uczucie, które nie pojawia się w naszym życiu zbyt często! Obserwowałam z uwagą wszystkich wykonawców skupionych na swojej roli. W tle przewijały się obrazy z gry (niektórzy zarzucali później, że nieraz były pewnego rodzaju spoilerem), jednak dla mnie były one wyłącznie dopełnieniem muzycznej uczty i muszę przyznać, że światła odegrały tutaj niemałą rolę. Łatwo było przenieść się z pola bitewnego w inne, pełne wzruszeń i emocji miejsca. W tym miejscu pragnę serdecznie podziękować sopranistce, Wioletcie Chodowicz, która swoim głosem przenikała przez każdą komórkę mojego ciała. Zespół Percival również dał z siebie wszystko i nie wyobrażam sobie tego koncertu bez nich – to dzięki nim czułam, że „Wiedźmin” jest polską grą ze słowiańskimi korzeniami, które powinniśmy, mimo wszystko, rozsławiać na całym świecie!

TYSIĄCE ZAHIPNOTYZOWANYCH ISTNIEŃ

Koncert „Wiedźmina” w Tauron Arenie był całkowicie wyprzedany. Nie dało się już zdobyć na niego biletów podczas trwania festiwalu. Czy to nie jest niesamowite, że koncert, który odbywał się w tygodniu i z pozoru powinien budzić mniejsze zainteresowanie niż filmy animowane, jednak przykuł uwagę największej liczby publiczności? Stojąc przy jednym z wejść na płytę przed koncertem widziałam wiernych fanów gry, którzy przychodzili w koszulkach z napisem „Wiedźmin”. Widać było w ich oczach wielkie podekscytowanie. To jednak nie byli jedyni widzowie. Obok mnie przechodziło sporo osób starszych, dzieci, ludzi w różnym wieku i o zupełnie różnym podejściu do życia – każdy z nich oczekiwał w napięciu na koncert. W którymś momencie pozwoliłam sobie wykonać zdjęcie w stronę trybun – widok tysięcy ludzi zapatrzonych i zasłuchanych w to niesamowite dzieło przyprawiło mnie o jeszcze większe dreszcze. A teraz spróbujcie sobie wyobrazić, co musieli czuć artyści, którzy po ostatnim utworze kłaniają się przed tak ogromną publicznością? Wszyscy podnieśli się z miejsc i nagrodzili wszystkich twórców i wykonawców naprawdę gromkimi brawami! Tak zakończył się 9. Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie.

DZIEŃ CZWARTY – Gala Muzyki Filmowej: Animacje

Animacje

ŁUT SZCZĘŚCIA

Sobotni poranek wydawał się zapowiadać zupełnie normalny dzień. Obudziłam się coś około 5, by dotrzeć do Centrum Kongresowego ICE na godzinę 8 i rozpocząć kolejny dzień przygód za kulisami festiwalu. Nic nie wskazywało na to, że jakimś cudem znajdę się na wieczornym koncercie, ponieważ mój dyżur w ICE kończył się dokładnie o tej samej godzinie, o której na krakowskiej Arenie rozpoczynała się Gala Animacji. Jak to się jednak stało, że znalazłam się w końcu tam, gdzie tak bardzo chciałam? Czysty przypadek… Okazało się, że w ICE po rozdaniu identyfikatorów i opasek chórowi, nie było już więcej nic do zrobienia, a na Arenie potrzebna jest pomoc. Natychmiast znalazłam się na miejscu.

⇒ Tauron Arena Kraków

OSTATNIE POPRAWKI

Mając identyfikator upoważniający mnie do wejścia na backstage ciężko było nie skorzystać i choć na chwilę nie zajrzeć za kulisy. Chciałam zobaczyć kto przygotowuje się do tego cudownego koncertu. Po korytarzach gonili przejęci muzycy Orkiestry Akademii Beethovenowskiej oraz Chóru Polskiego Radia. Gdzieś zupełnie przypadkiem natknęłam się na Diega Navarro, który nie omieszkał uśmiechnąć się serdecznie pomimo narastających emocji, które towarzyszyły każdemu w tamtym miejscu. Z zaciekawieniem obserwowałyśmy z dziewczynami jak artyści dokonują ostatnich poprawek, a następnie, by im nie zawadzać, postanowiłyśmy zasiąść na widowni i czekać na rozpoczęcie. Cała Arena wypełniona była po brzegi. Ciężko było nie dostrzec dzieci, dla których dedykowany był ten wieczór.

⇒ Chór Polskiego Radia

⇒ Orkiestra Akademii Beethovenowskiej

⇒ Diego Navarro

WIELKĄ GALĘ CZAS ZACZĄĆ

Na scenie pojawiła się Magda Miśka-Jackowska z Piotrem Krasnowolskim, którzy zapowiedzieli koncert i – jak to zwykle bywa – rozdane zostały różne nagrody i wyróżnienia. Krasnowolski ponownie ukradł całą moją uwagę, bo słyszeć i widzieć jak radzi sobie z obcym językiem pod presją czasu, ludzi i tremy to coś nadzwyczajnego! Przejdźmy jednak do sedna – na scenie pojawiła się Orkiestra Akademii Beethovenowskiej i Chór Polskiego Radia, by po chwili razem z dyrygentem Frankiem Strobelem wyruszyć w muzyczną podróż po krainie bajek. Przed utworami miała miejsce krótka prezentacja ich kompozytorów i tym sposobem – na wielkim ekranie można było zobaczyć twórców znanych wszystkim piosenek. Soliści, dobrani na potrzeby tego koncertu, spisali się znakomicie, a byli to: Wioletta Chodowicz, Magdalena Wasylik, Katarzyna Łaska, Edyta Górniak i Marcin Jajkiewicz. Nagle okazało się, że fikcyjne postaci kryją pod sobą czyjś piękny głos. Muszę przyznać, że „Kolorowy wiatr” w wykonaniu Edyty Górniak wywołał u mnie chwile wzruszenia i pozwolił na chwilkę przenieść mi się do mojego dzieciństwa.

⇒ Magdalena Wasylik

⇒ Katarzyna Łaska

⇒ Edyta Górniak

⇒ Marcin Jajkiewicz (konto na Facebook-u)

KOMPOZYTORZY KOCHANI PRZEZ PUBLICZNOŚĆ

Oprócz głównego dyrygenta na scenie pojawił się również kochany i rozpoznawalny przez krakowską publiczność Diego Navarro. Wykonał on suitę ze swoją autorską muzyką do „Odlotowej przygody”, która zachwyciła festiwalową widownię. Ogromną przyjemność sprawiło mi obserwowanie ekspresji i sposobu przeżywania muzyki przez samego kompozytora. Czy jest tu ktoś, kto nigdy w życiu nie oglądał „Shreka”? Ciężko byłoby mi uwierzyć w to, że ktoś nie zna tego ohydnego, zielonego ogra. Na niego też przyszła pora – kompozytor Harry Gregson-Williams uraczył widzów energiczną suitą ze „Shreka”. Powitał wszystkich po polsku i zrobił małe show zrzucając marynarkę i krawat. I jak tu nie uwielbiać tych kompozytorów? Zwłaszcza wtedy, gdy miało się okazję poznać ich osobiście, porozmawiać, zrobić zdjęcie, zdobyć autograf i przede wszystkim dowiedzieć się trochę o ich pracy?

⇒ Harry Gregson-Williams (nieoficjalna strona)

NIE TYLKO DZIECI OGLĄDAJĄ BAJKI

Tłumy w Tauron Arenie i ciepłe przyjęcie wszystkich artystów to tylko widoczne elementy potwierdzające fakt, że bajki są nie tylko dla dzieci. Podczas koncertu nie brakowało wzruszeń, wspomnień, a także wybuchów śmiechu i nagradzania artystów brawami. Niezwykłe wrażenie zrobiła na mnie zapowiedź „Jak wytresować smoka”. Co prawda, kompozytor John Powell w końcu nie mógł się pojawić na gali, ale jego suita została bardzo gorąco przyjęta i nie zabrakło łez wzruszenia na twarzach niektórych osób. Jednym słowem – ten koncert udowodnił, że my, dorośli ludzie, czasem też potrzebujemy się rozerwać i pośmiać z fikcyjnymi postaciami. Co więcej, wciąż potrafimy się wzruszać i sięgać wspomnieniami do naszego dzieciństwa.

⇒ John Powell

ARTYŚCI Z DUŻEJ LITERY

Ten koncert, oprócz chwili wzruszeń i śmiechu, uświadomił mi, że bycie kimś znanym i wybitnym wcale nie oznacza bycia samolubnym, zdystansowanym i nadąsanym. Oczywiście są wyjątki, które doskonale wkomponowują się w ten stereotyp, ale nie na nich chciałabym się skupić. Genialnych kompozytorów miałam okazję zaobserwować nie tylko na scenie, ale również poza nią (za kulisami) i muszę przyznać, że to bardzo skromni, pozytywni ludzie, którzy jak tylko mieli chwilę to zagadali, uśmiechnęli się i przede wszystkim traktowali cię na równi. Nie bali się poprosić o pomoc przy zawiązaniu krawata czy zwykłym doprowadzeniu gdziekolwiek. Diego Navarro, Harry Gregson-Williams, Heitor Pereira – to naprawdę ciepli i otwarci ludzie – przynajmniej ja ich tak odebrałam i tak ich zapamiętam.

⇒ Hetoir Pereira

Poniżej znajdziecie galerię moich zdjęć i reportaż przygotowany przez Krakowskie Biuro Festiwalowe.